उनीहरू भन्छन-
खै कुन ढुङ्गामा
र खै कुन मूर्तीमा, 
ईश्वर भेटिन्छ अरे,
हामी हिन्दू, 
ऊ ख्रिस्टियन,
र त्यो मुसलमान अरे।
फेरि थप्छन- 
हामी ब्राह्मण, ऊ अछुत,
र तिनीहरू म्लेच्छ अरे।

म भनेँ-
ढुङ्गाले कसैको पेट भर्न सक्दैन, 
मूर्तिले कसैको घाउ निको पार्दैन,
धर्मको नाममा बाँधिएका हातहरू,
कहिल्यै-कसैको घाउमा मल्हम बन्दैनन्;
धर्मको नाममा ठड्याइएका पर्खालहरूले,
भोका को चीत्कार मेटाउन सक्दैनन्।

म ढुङ्गा पूज्न सक्दिन,
म मान्छे-मान्छे बीचको-
सिमाना मान्दिन,
मलाई ईश्वरको नानाथरी-
नाम राखेर टुक्राउन पनि आँउदैन,
धर्मको सिमाना चिरेर निस्केकै कारण,
मलाई बहुलाएको आरोप लगाइयो।

उनीहरु-
शीवलाई सर्वशक्तिमान मात्र देख्ने,
विष्णुलाई पालक मात्र देख्ने,
रामलाई न्यायी मात्र देख्ने,
कृष्णलाई आदर्श-पूरुष बनाउने।

मैले-
शिवलाई भाङ्ग-धतुरो खाने पनि देखेँ,
मैले व्रिन्दालाई गरेको छल पनि देखेँ,
मैले सीतामाथी गरेको अन्याय पनि देखेँ,
मैले कृष्णको छल-कपट पनि देखेँ।

मैले भनेँ-
कृष्ण ‘क्यासानोभा’ थियो;
उनीहरूको निधार खुम्चियो, 
ओठ बटारिए- अनि- 
फ्याट्ट प्रतिउत्तर आयो-
“तँ बहुला होस्!”

मैले भनेँ-
ईश्वर भए एउटै हो- साझा हो।
तर उनीहरू पहिल्यै-
ईश्वरलाई टुक्रा-टुक्रामा बाँडेर,
अनगिन्ति नाम टाँसिएका पो रहेछन्।

मैले भनेँ-
मानव सेवा परमधर्म हो,
उनीहरूका मन्दिर
अनि मूर्तिहरू -
टड्कारो उभिएका रहेछन्
उनीहरू- रिसाए, 
फुस्रो ओठहरूबाट घृणा चुहियो-
“तँ वंशको कलंक होस्! तँ बहुला होस्!”

अनि, 
फेरि सुनाइएका थिए,
पाप र पुण्यका ती पुराना कथाहरू-
त्यहाँ भीष्म थिएनन, अभिमन्यु थिएनन,
त्यहाँ एकलब्य थिएनन - कर्ण थिएनन,
न त सीता, द्रौपदी- 
राधा र वृन्दाहरू नै थिए। 

हो, म बहुला हुँ,
मलाई तिम्रो वैकुण्ठ जानु छैन-
मेरो 'युटोपिया’ यहिँ छ।

उनीहरूले के-
एक मूँठी गाँसका लागि 
छटपटाइरहेका, लडीरहेका 
हरुलाई देखेका छन्?
ती निर्दोष ओठहरूमा-
छाउन नसकेको हाँसो देखेका छन्?

मेरो लागि-
तिनको  पेट भर्न सक्दा- 
हराएको हाँसो फिर्ता गर्दा,
आशिर्वाद त्यही- स्वर्ग त्यही,
मेरो ईश्वर पनि त्यही हो।

मलाई- 
मन्दिर बनाएर वैकुण्ठ पुग्ने रहर छैन,
ऋचाहरुले पेट भर्न, अनि-
पञ्चामृतले तीर्खा मेट्नु पनि छैन।
अरूले छोएको खाएर-
नर्क जाने डर पनि ममा छैन्, म बरु-
पाठशाला बानाएर पीषाच हुन तयार छु।

मलाई चाहे-
जेसुकै उपमा किन नदिउन,
बहुला, पीषाच या वंशको कलङ्क,
जे सुकै भनुन- अहँ,
बाहिर उभिएका अशाहयलाई लात्ति हानेर,
शेठहरूले बनाएको मन्दिरमा भेटी, अनि
ढुङ्गामा दूध चढाउने अपराध गर्न सक्दिन।