म पनि-
सपना देख्थें देशको,
जहाँ भोकले होइन,
भविष्यले झस्किन्थ्यो बालक।
जहाँ बाल-बालिकाहरूले
कुर्न पर्दैनथ्यो  
अब बाँच्ने पालो।

म पनि-
सपना देख्थें देशको,
नक्शा होइन,
अनुहार भएको देश।
जहाँ कविले बन्दुक होइन,
कलम बोकेर 
गर्थे प्रतिवाद।

जहाँ सपना- 
सिर्जनाको गर्भ,
सिर्जना- 
विद्रोहको आवाज।

तर मेरो 
सपना हरायो!
हरायो- काठमाडौंको
कन्क्रिट क्यानभासमा।
जहाँ सडक चिल्लिन्छ
र सपना चिप्लिन्छ। 

जहाँ सँधै-
झिल्के सतहले घाम च्यात्छ 
आकाशले आफैँलाई -आफ्नो 
प्रतिविम्बमा चिन्दैन,
अनि साँझसम्म- 
ट्राफिक बत्तीझैँ नभनी निभ्छ।

जहाँ सँधै-
कालो सिसा भएका नेताको गाडी
जनताको पसिना मिच्दै 
जनताको छायामा गुड्छन्।
जसको गन्तव्य सधैं 
सिंहदरबार हुन्छ।

यहाँ आज- 
सपना बेच्नेहरू सिंहदरबारमा छन्:
चाउरिएको झन्डा,
झुटा नाराको पर्दा। 
रातभर चिच्याएका 
नाराहरू बिहानै 
संसदको हीटरमा-
चुप लाग्छन्, 
ओइलाइजान्छन,
तापिइरहन्छन विद्रोहशून्य।

अब सिंहदरबारभित्र-
न सपना छ, न देशको गन्ध।
छ केवल-
नेताको भाषण,
जसको पानामा
हामी देश खोजिरहन्छौं।

जहाँ अहिले-
“जनता” शब्द, 
सन्दर्भविहीन बिम्ब भएको छ-
जसको अर्थ छैन,
केवल नारा बनेर बाँच्छ;
शान्तिको नाममा
युद्धको सपना बेचिन्छ
अनि चुपचाप पचाइन्छ।

अब जनतासँग- 
न देश, न सपना, 
न भरोसा। 
के बाँकी छ?

छ त केवल- 
सम्झनामा बचेको
एक पुरानो कविता,
एक पुरानो झरी,
एक पुरानो देश
अपुरो बिलौना। 

अब म-
देश सम्झिंदा भेट्छु
कविको काँधमा चुँडिएको
सपनाको घाँटी,
बाँच्न नपाएका
गीतहरूको बिलौना।

एउटा वाक्य- 
बाँकी रहन्छ 
“हामी एउटा सपना थियौं
जसले आफ्नै देशलाई हरायो।”
र लाग्छ,
देशले हामीलाई होइन,
हामीले देशलाई 
हराइरहेको छौँ।

जमैका, न्युयोर्क, जुन २०, २०२५।