म माटो थिएँ-
थिचिएको, जोतिएको,
कुल्चिएको;
रगत, पसिना 
र आँसुको थुप्रोले बनेको।

जहाँ न्याय रोपिएन,
जहाँ सत्य उम्रँदैन।

म माटो थिएँ-
जहाँ हरेक चोट
इतिहास बनेर उम्रन्थ्यो।

म मौन रहँदा-
तिमीहरूले सम्झियौ
म कमजोर छु;
भुल्यौ- 
म धैर्य हुँ
म विस्मरण होइन।

म माटो थिएँ-
म शब्द बनेको छु।
म पीडाभित्र कविता लेख्छु,
म मौनताभित्र विद्रोह बोल्छु।

जुन थिचियो,
त्यो सृजना बन्यो;
जुन कुल्चियो,
त्यो विद्रोह बन्यो।

म प्रश्न गर्न
सिकेको माटो हुँ-
अब म तिमीहरूको
नक्साभित्र अटाउँदिन।

म बाँच्छु-
ती खण्डहरहरूमा,
जहाँ भाषण रोपेर 
कुर्सी फलाउँछौ,
जहाँ राष्ट्र 
निर्माणको नाममा
रगत रोपिन्छ र सपना काटिन्छ।

के म 
फेरि मल बनूँ?
कि चुपचाप 
तिम्रा वाक्यहरू बोकुँ?
अब म प्रश्न मात्रै होइन-
उत्तर खोज्ने भूमि हुँ।

अब म-
तिम्रो सत्तालाई
उब्जनी दिन सक्दिन
म आफैंमा एउटा भूगोल हुँ
जहाँ आँसु सिंचाइ हो,
र विद्रोह अन्न।

म माटो थिएँ-
अब कविता बनेको छु;
बिना अनुमति,
बिना बखान। 
म सास लिन्छु-
चिन्तनको धुवाँबाट;
र उब्जाउँछु-
कविता, प्रतिरोध र प्रश्न।

म ‍थिचिएको होइन,
प्रश्न सोध्न थालेको माटो।
म अब चेतनाको माटो बनेको छु
तिमीहरूका अन्तिम प्रश्न बनेको छु।
म उब्जन्छु अब शब्दमा-
जहाँ भोकको खेती हुँदैन,
चेतनाको जंगल फैलिन्छ।

म माटो हुँ-
जो चुपचाप उभिँदैन;
विद्रोहको बीउ बोकेर,
शब्दमा उम्रिन थालेको माटो हुँ।
म भाषा बन्छु-
जसले भोकको उच्चारण गर्छ,
र दलनको वर्णमाला बिगार्छ।

म बोल्छु-
घामभित्रको इतिहास।