यो सहर-
मेरो रहरले होइन
मेरो थकानमा 
जेलिएको छ।
कुनै रोजाइजस्तो होइन,
कुनै पुरानो बानी जस्तो।

जसरी-
मेरो शरीरले
मलाई बोकिरहेको छ,
म पनि
यो सहरलाई 
त्यसरी नै
बोकिरहेको छु,
र, यसैभित्र 
बाँचिरहेको छु।

यहाँ- 
साँझ खस्नुअघि नै
शरीर थाकेर बस्छ।
रात र बिहानको 
धमिलो सन्धिमा, 
कतै-
रातले अधूरै छोडेका सपनाहरू 
फेरि टिप्ने आशामा
अर्को दिन ब्युझनका लागि 
मात्रै यो सहर निदाउन जान्छ। 

तर, 
सहर निदाउँदैन।
ऊ केवल
आँखा आधा बन्द गरेर
मेरो सपनाभित्र पसेको हुन्छ।
रातभरि पैतालामुनि 
समय पग्लिरहन्छ, 
र मलाई थाहा हुँदैन- 
म हिँडिरहेको छु,
वा ब्युँझिरहेको छु?

घडीको सुइ-
मेरो नाडीभित्रै
सरेको भान हुन्छ।
धड्कनहरू
समय रहँदैनन्,
ति केवल 
निरन्तरको टिक-टिक। 
जसले जीवनलाई
न त अगाडी नै बढाउँछ 
न त रोकिन नै दिन्छ।

यो सहर,
मेरा हड्डीहरूबीचको 
सुन्यतामा 
मेरा सासका लयसँगै,
बिस्तारै अघि बड्छ।
यहाँ,
समय बग्दैन
ऊ थाक्छ,
र थकानमै बाँच्छ।

कहिलेकाहीँ लाग्छ- 
मेरो छालाभित्रको मानचित्र
यसै सहरको नक्सा हो।
कतै
मुटु भरी कोरिएका चिरा
कतै
पुराना दुखाइका निलडाम,
सबै एकै सतहमा,
मौन शान्ति- सहमतिमा। 

बिहान यहाँ,
घाम बोकेर आउँदैन,
आकाशमा
कुनै अमूर्त चित्रकारले
हतासमा पोतेको फुस्रो 
रङ्गझैँ खुल्छ। 

रातले
अधूरा छाडेका वाक्यहरू
भुइँमा छरिन्छन्।
र, दिन-
घडीका काँटा सँगै
हिजोका बासी थकान बोकी
फेरी एकपटक जुरुक्क उठ्छ।

जीवन
कुनै पूर्वसुचना बिना
आफैँलाई
एक अद्रृश्य परिधिमा,
दोहर्याइ नै रहन्छ-
जहाँ
दिनहरुको गन्ति बदलिन्छ,
तर, अर्थ सँधै,
अर्को पानामा सरिरहन्छ।

म 
घडीको सुई हेर्छु, 
र, महसुस गर्छु -
जीवन,
न कुनै गन्तव्य यात्रा,
न कुनै दौड;
यो त,
मृत्युको प्रतीक्षामा
बिताइने
पट्यारलाग्दो बानी 
एक
समय-तालिका 
मात्र रहेछ।

यो शहरसँग
मेरो कुनै 
प्रमको साइनो छैन,
यहाँ म स्वतन्त्र छैन
र, म कैद पनि छैन।
म दुई अवस्थाको बीचमा
बाँचिरहेको छु-
जहाँ आशा लाज मान्छ
र निराशा
आफ्नो नाम खुलस्त बोल्छ।

यो शहर मेरो हैन।
म पनि 
यस शहरको होइन। 
यहाँ म अडिएको छु
त्यसैले मात्र 
यो मेरो भएको छ।

शहरले मलाई बोकेको छ,
र मैले उसलाई -
हामी दुवैले सकेसम्म।

सायद,
त्यसैले त,
यो मेरो भएको भ्रम 
मभित्र बाँचिरहेको हुन्छ।


      -	जमैका, न्युयोर्क
        डिसेम्बर, २०२५