सबैले चतुरे भन्थे उसलाई,
सायद सोझो भएर होला,
थाप्लोभन्दा ठूलो संसार बोकेको
फुस्रो पेट लिएर हिँड्ने बालक।

पिपलबोटे खोलाको छेउमा,
ऊ, उसकी आमा,
र तीन जना साना बहिनीहरू
बस्दथे- सानो झुप्रोमा-
टालटुल छाना, 
च्यातिएको प्लास्टिक,
जसको छानाले 
पानी थाम्न सक्दैनथ्यो,
न त आँसु नै रोक्न सक्थ्यो,
जहाँ खसिरहेको आशा मात्रै बाँकी हुन्छ।

उसकी आमा,
खोलाको आवाजमा हराउँदै
आफ्ना कठोर हातहरूले
दैनिक गिट्टी कुट्थिन्,
सहर पुऱ्याउने सडक बनाउन-
बिहान बेलुकाको छाक टार्न-
चूलोमा भात होइन,
दैनिक दुःख पाक्थ्यो।

बाउ मुगलान गएको 
तीन वर्ष-
न चिठी, न खबर,
न सपना बाँकी छ,
उसको नाम 
अब सम्झनामा पनि
अलिकति बोझ 
भएको थियो।

त्यो साल-
आकाशले पिउन बिर्सेझैं
पानी खन्यायो,
छाना हाँस्यो।
पानी आकाशबाट
मात्रै खसेन,
छानाबाट झरेको-
भोकको आवाज
खोलाभन्दा ठूलो 
भेल बनेर आयो।

पानीले काम रोकियो,
भाँडामा न तरकारी-
न भात, न त माड नै।
तीन दिन भयो,
एक गेडो अन्न 
नपरेको पेटमा।

कताबाट टिभीमा देखेछ-
गाडीले मान्छे किच्यो भने
दश लाख क्षतिपूर्ति!
दश लाख!

त्यति धेरै पैसा-
उसको आँखामा त्यो रकम
भात जस्तो देखियो,
अन्न जस्तो गन्हायो,
जिन्दगीजस्तो लाग्यो
उसको सपना 
भन्दा ठूलो।
अनि ऊ-
गाडीको तल छिऱ्यो।

न शहीद, न बहादुर,
एक भोकाएको केटो,
जसले बुझिसकेको थियो
कि यो संसारमा
हारेकाले केही पाउँदैन,
गुन्द्रुकको झोल 
पनि नभेटेर,
उसले साँच्चै गर्यो-
चौथो दिन बिहानै,
गाडीको तल पस्यो।

आमाले गिट्टी कुटेर
बनाएको नयाँ राजमार्ग,
गाडी आयो,
धन्न चिच्यायो ब्रेक,
मर्न त मरेन
तर उसको बायाँ हात
सडकमै हरायो,
कच्याककुचुक्क-
जिन्दगीभरि नचल्ने 
बनाइदियो।

अस्पतालमा,
आँखा खोलेर हेर्दा,
चतुरेले देख्यो-
मौनताले भरिएको कोठा,
आफ्नो टुक्रिएको हात,
आमाको निधारमा
घामजस्तो पसिना।

सबैको एउटै प्रश्न-
“किन गरिस् यस्तो?”

चतुरेले हाँसेन-
आँसु पोख्दै भन्यो-
“मल्न, मलेर 
दश लाख 
लुपियाँ कमाउन, 
म, बुहिनिहरु, अनि 
आमालाई भात किल्न।”